Zelden bracht een filmmaker donkere huid zo mooi in beeld als Barry Jenkins, en dat mag u gerust een statement noemen. If Beale Street Could Talk is een esthetisch bedwelmende ode aan de liefde, maar ook aan een systematisch onderdrukte bevolkingsgroep.
Vanaf de allereerste beelden trekt Moonlight-regisseur Barry Jenkins je binnen in een wereld van overweldigende schoonheid. Terwijl Nicholas Britell een warm bad van strijkers laat vollopen, stappen twee jonge mensen dolverliefd een trap af. Ze zijn voor mekaar gemaakt, dat zie je meteen – zelfs hun oker-blauwe seventies-outfits matchen perfect. Director of photography James Laxton verpakt de hoopvolle gezichten van acteurs KiKi Layne en Stephan James in close-ups die zo zacht zijn dat je je hoofd erop te slapen wil leggen.
If Beale Street Could Talk, gebaseerd op de gelijknamige roman van James Baldwin, gaat over de onvoorwaardelijke, grenzeloze liefde tussen de 19-jarige winkelbediende Tish (Layne) en de 22-jarige beeldhouwer Fonny (James), die samen opgroeiden in Harlem. Net wanneer zij zwanger is van hun zoontje, en ze samen aan hun leven willen beginnen in hartje New York, wordt Fonny beschuldigd van verkrachting. Ten onrechte, maar dat zal de racistische agent die hem erbij gelapt heeft worst wezen. Tish en haar familie (vooral Regina King in de rol van Tish’ moeder is diep ontroerend) beginnen aan een moedig gevecht tegen een systeem dat ontworpen lijkt om Afro-Amerikanen te doen struikelen, en ze voor lange tijd achter de tralies te houden.
VURIGE AANKLACHT
Beale Street is een vurige aanklacht tegen onderdrukking en racisme, maar door zijn bedwelmende schoonheid en zachtheid tegelijk ook een uiterst gevoelige ode aan de Afro-Amerikaanse gemeenschap. Zelden bracht iemand donkere huid zo mooi in beeld als Barry Jenkins. Door de aandacht en liefde waarmee hij de personages neerzet, countert de regisseur de woorden van Tish, die zegt: “De meesten van ons kregen te horen dat we niets waard waren, en alles om ons heen bewees dat.” De zwarte personages, en bij uitbreiding de hele zwarte gemeenschap, zijn de liefde van het publiek meer dan waard, lijkt Jenkins met deze film te zeggen.
